Uwaga niedźwiedzie!

W sumie to już chyba wrócę. A co mi tam. 

No bo kto mi potem - za jakieś dwadzieścia lat, kiedy już będę skarpety w reniferki dziergać, a paznokcie u nóg obcinać przez dwóch młodych wolontariuszy podtrzymywana, z których jeden będzie ładniejszy od drugiego, a mi będzie strasznie, okropnie żal - przypomni, że w lutym 2014 roku...

na widok gołych chłopów w podkolanówkach to piszczałam i piszczałam, choć mama od małego powtarzała, że to zboczeńcy i gwałciciele i grzeczne dziewczynki to powinny się czerwienić, wstydzić i pod kołdrę chować. W najgorszym wypadku mogą się ożenić :). No kto?

Albo, że we wrześniu 2014 to zamiast dzieciom kanapki z salcesonem i musztardą do tornistra zapakować, za rękę przez pasy do szkoły przeprowadzić, to te kanapki z tym salcesonem i z tą musztardą to se do plecaka ze stelażem spakowałam i w wysokie góry z samym tylko mężem pojechałam. Nie żebym jakaś wyrodna, niedobra, jak ta macocha od Gośki i jej brata była. W lesie ciemnym nie porzuciłam, kamyków z drogi nie wyzbierałam. Siostra, w ramach weekendowej nagrody dla najlepszej bezdzietnej siostry na świecie nagrodę  "Róbta co chceta ino nie zabijajta" dostała!! Się ucieszyła. Nawet.

Ale żeby nie było! Nie uciekłam - na pierwszym zakręcie lusterka urywając - z piskiem opon, telefonu w kiblu nie utopiłam, włosów nie przefarbowałam. Z trasy nawet zawróciłam, bo nie potrafiłam sobie przypomnieć, czy że trzy razy dziennie jedzą, a śpią i robią kupę to raz na dobę, siostrze powiedziałam. A gdy śliwek się najedzą i coca-colą popiją to pięć do sześciu.

A w górach...

A w górach to było tak, że... że...

że przez kolejne cztery dni z chodzeniem jakieś takie problemy niewiadomego pochodzenia miałam. Zwłaszcza ze i po schodach. Tak po jednym stopieńku se je brałam, skurczybyki strome :)

I wiecie co w tych górach, oprócz tego, że widoki zajebiście dech zapierające i turyści w sandałach?? Tam oprócz tych widoków i tych turystów w japonkach to niedźwiedzie są prawdziwe! Na własne uszy słyszałam! I nie powiem, fakt ten zbawienny wpływ na moją wydolność - tę samą która, bądź co bądź ostatnio to przyzwyczajona jest wyłącznie do zdobywania czwartego piętra - miał. By nie rzec efekt torpedowo-odrzutowy. Jak mruknął tak na prawo od Wielkiej Polany w Dolinie Małej Łąki,

najpierw raz (jeszcze wtedy łudziłam się, że to objaw boreliozy), potem drugi (coraz mniej się łudziłam) i trzeci (już się nie łudziłam za to spierdalałam), to w godzinę pod Giewontem stanęłam. Zdrowaśki pod wielkim żelastwem o szczęśliwą drogę powrotną odmówiłam, bo niestety trzeba było wracać tamtędy, gdzie to futrzane, bynajmniej nie pluszowe, mruczało!!! 

I wiecie co (znowu)? Oprócz tego, że strach mnie do wysiłku fizycznego mobilizuje, to i szare komórki, jak się okazuje, też skutecznie pobudza! Spryciula Mamma! Pod innych turystów się podpięłam (mąż też, ale jakby co to dlatego, że razem my wleźli to i zleźć by wypadało też razem. Niedźwiedzi to on się w ogóle i wcale nie boi, co tam taki Kubuś Puchatek). No i schodziło się już tak lżej jakoś na duszy i raźniej, no bo w stadzie. Poza tym rachunek prawdopodobieństwa optymizmem i nadzieją napawał!

Acha, bo nie napisałam, że za kryterium doboru nowych towarzyszy podróży wzięliśmy (tzn. ja wzięłam, bo mąż to się niedźwiedzi nie boi, to wiadomo więc nie wiem po co się powtarzam ;) rozmiar ubrania. Oczywiście im większy, tym lepszy - taki miś to chyba mądry jest, a nie głupi, kawał mięcha woli, a nie jakieś tam marne spaghetti a'la Mamma Mia, nie?

Zatem jak widzicie podstęp się udał, spryt wrodzony i ponadprzeciętna inteligencja przywiodły mnie z powrotem na blogowe łono. 

Cieszcie się i radujcie zatem, jako i ja to czynię!!!

No co? Przecież było napisane!

Droga na Zawrat od Doliny Pięciu Stawów

Dolina Pięciu Stawów

Zadni Staw widziany z Zawratu

zdjęcie tytułowe źródło: wrzuta.pl