Nie jestem świnią!

Jestem.
Nieopalona, ale co z tego! Wiecie, z wiekiem człowiek jakiś taki refleksyjny i bardziej rozumny się robi... myśli nawet czasami, szacuje, wartościuje.... 
No i tak się jakoś oszacowałam, że mi wyszło, że wolę być lubiana ;). 
No to jestem nieopalona :)


Nie było mnie wprawdzie tylko tydzień, ale okazuje się, że to wystarczy aby ciężar powrotu na tory rutyny i obowiązków był porównywalny z trafieniem na faceta, który spleśniałego pomidora to wyrzuca, a nie hoduje...
Same pewnie wiecie, jak ciężko jest zacząć pracować tuż po powrocie z wakacji (albo przynajmniej ze wsi pod Żywcem :), ugotować zupę i może nawet kotleta, zrobić zakupy, pamiętając przy tym, że przy dwóch to nie trzeba pięciu kilo kartofli, samemu podrapać się po plecach i takie tam inne...
A jak każdą próbę podjęcia w/w obowiązków zakłóca coś, co ciśnie się od rana na usta i mąci i nie pozwala się skupić i nie jest to wynikiem ani wczorajszego zwycięstwa Niemców, ani tego, że górna ósemka ćmi od trzech dni -  ta sama co ją rok temu Pani doktor rwać chciała, ale dojrzałości psychicznej do jej rwania jeszcze wtedy to ja nie osiągnęłam - to jeszcze ciężej...
I tak biorę się w końcu do tej pracy, stukam sobie nawet płynnie w tę klawiaturę stuk-puk-stuk-puk, czytam, wydawałoby się ze zrozumieniem, to co napisałam celem naniesienia poprawek, żeby było ładniej niż jest i co czytam spod własnych palców wystukane????

"Babcia i dziadek to cudowny spadek

niech żyją wiecznie

cało i bezpiecznie

niech dają wnukom wakacje cud-miód

niech ich wielbi cały naród

niech im głowa nie nawala

a artretyzm niech spier**la

bo wnuki, choć czasem menconce

 muszą mieć fajne wakacje"*

* Nad końcówką muszę jeszcze popracować ;) 

No i jak tu pracować, kiedy hymn pochwalny od rana w usta się ciśnie! Na cześć dziadków co są!!!! I to na wsi są! Koło rzeki, w cieniu gór, z pomysłami na wycieczki, z rowerami, z chęciami...

I staję tak na balkonie i spoglądam z czwartego w dół. 
Co widzę? No co? Bloki, chodniki, pustkę, nudę, pana z pieskiem, samochody....
Spoglądam w górę i co widzę?
Nic nie wiedzę bo mnie ślepi wielka kula, która ma dać 32 z plusem!!!
I tak sobie myślę i mi tak jakoś ciepło na sercu, że moje dzieci to szczęście mają, że babcia i dziadek na wsi! I że w rzece kąpiele i koledzy i rowery i wiśnie prosto z drzewa i maliny z krzaczka i brudne kolana i krowie łajno pod butem....
I tak sobie myślę (jakoś często, nie?), że jakbym ja, rodzic tych dzieci, hymnu na cześć dziadków nie napisała to świnia bym była!!!
Taka różowa...
nieopalona :)