Ja się chyba całkiem na to rodzenie przerzucę

Siedem lat temu urodziłam dziecko. I zrobiłam to niczym prawdziwa celebrytka. Znaczy zrobiłam trzy wdechy i zasnęłam. Kiedy się obudziłam pierwsza myśl, to czy z tego kawałka flaka, co to kiedyś był sterczącym jak Matterhorn moim brzuchem, można by uszyć namiot.

Nie żebym była jakąś wyrodną matką, co to nie dość, że jej się przeć nie chce, to jeszcze od razu myśli o wakacjach. Pod wpływem podtlenku azotu jeszcze byłam, a wtedy to taki stan umysłu, że jakby mnie zapytać o ideał mężczyzny, wskazałabym Ryszarda Kalisza.

Ponieważ w karcie pacjenta we wskazaniach do cesarskiego cięcia miałam wpisane coś w rodzaju "wariatka", szacunek personelu odczułam już w momencie kiedy założyłam foliowe buty i oznajmiłam, że zanim pójdę na groby, to chciałabym jeszcze urodzić. 

No i powiedzieli, że jeśli mi pasuje trzydziesty, to mam się rozbierać.

Trochę paradowałam po tym szpitalu, uśmiechałam się na prawo i lewo, ale tak naprawdę to miałam stracha. Nie przed cesarką, ale przed tym co po. I bynajmniej nie chodziło mi o ból.

Okazało się, że "wariatka" ma magiczną moc. Lekarze nadzwyczaj często pytali jak się czuję. Tak często, że się w końcu zaczęłam zastanawiać, czy oni mnie aby naprawdę nie mylą z Julią Roberts, mimo, że tamta z dychę starsza ode mnie. Ale może to te długie nogi ich zmyliły? A pielęgniarki to sprawdzały czy żyję średnio co pół godziny. Do dziś nie wiem czy to z prawdziwej troski o pacjenta, czy może bały się, że w przypływie szału - jak na prawdziwą wariatkę przystało - jebnę przez okno dwoma krzesłami, stojakiem na kroplówki i wykwintną, szpitalną kolacją.

No ale ta ich troska nie zmniejszyła faktu, że się bałam. Bałam się tej magicznej trzeciej doby. Tej, w której dwa lata i dziewięć miesięcy temu zaczęło się moje piekło. Piekło w którym, gdyby nie mąż, z okien mogło by polecieć coś więcej...

Spokojnie! Przecież nie skoczyłam. Nie czytalibyście teraz takiego zajebistego bloga :).

Ale do brzegu...

Rodzi się Młoda.

3510g, 55cm. 

800 gram lżejsza, 5 cm krótsza i dwa lata, dziewięć miesięcy i 6 dni młodsza od brata.

Zdecydowałam się na ciążę mimo koszmaru jaki przeżyłam po urodzeniu syna. I całe szczęście, że podjęłam takie ryzyko, bo na świat przyszedł cudowny promyczek. Wesoły, radosny, pogodny. Który kiedy bierze prysznic śpiewa na całe gardło, kiedy słyszy muzykę kręci pupą, kiedy widzi kulejącego psa rozczula się, a kiedy kolega rozdeptuje żuka pyta czy on by chciał, żeby go rozdeptał olbrzym. Kocha konie, a za słodycze byłaby w stanie wynająć własną matkę do sprzątania kościoła! 

A  z tatusiem to chce się całować z otwartymi ustami :).

Cudownie, że ją urodziłam :)

♥♥♥ Wszystkiego najlepszego Alu ♥♥♥