Tytuł je obiad

Dlaczego tak rzadko mówimy o tym, czego chcemy. I czego nie chcemy? Dlaczego dla wielu z nas nietaktem wydaje się być uczciwe i szczere wyznanie tego, czego się potrzebuje!

I nie myślę tu o potrzebach typu kupa kasy zamiast kupy problemów, jędrna pupa, a w sypialni to najlepiej Jurek Klunej (nie mylić z Jurkiem Urbanem ;) i choćby tylko na Zajączka, ale o tych wszystkich pragnieniach, których kaliber jest naprawdę niewielki, a siła rażenia ogromna.

Niech Ci, z którymi dzielimy swoje życie wiedzą, że JA, to nie tylko matka, żona i kochanka (tak, wiem, skupiam się na kobietach, no ale cóż.. jestem kobietą, jak to kiedyś śpiewała Edzia), ale JA to przede wszystkim indywidualny byt! Osobna głowa, ręce, nogi, serce, dwunastnica i woreczek żółciowy. Osobna wątroba, dwa duże palce u nóg, włosy łonowe, pępek i ścięgna Achillesa. I osobne pragnienia. Przynajmniej niektóre z nich. 

A skoro JA, to JA, które samo oddycha, samo robi siku i kupę, samo cierpi gdy ma dziurę w zębie, to czy zatem to JA nie może sobie czasami samo pożyć? Czy to JA nie może się czasami skupić wyłącznie na własnym JA?? No i najlepiej to z ich - najbliższych - błogosławieństwem. Tak, żeby JA nie zabiły wyrzuty sumienia.

Niektórym trudno jest zrozumieć, że JA może mieć ochotę na babskie, godzinne ple ple ple przez telefon, że JA może nie mieć ochoty na codzienne klepanie kotleta, że dla JA potrzeby własnych dzieci nie koniecznie muszą być potrzebami z pierwszeństwem przejazdu!

Że JA czasami może, a nawet zawsze kiedy chce powinno, powiedzieć NIE! 

Dziecku, że przy zabawie w chowanego nie ma ochoty ciągle udawać, że go nie widać, skoro spod koca mu cała dupa wystaje. Ba! Że w ogóle nie ma ochoty na chowanego!!

Mężowi, że nie ma ochoty na seks, bo ma ochotę na „Seks w wielkim mieście”.

Mamusi, że nie ma ochoty na proszony rosołek tuż po mszy świętej, bo ma ochotę na nieproszony łóżing bez udziału wikarego!

Wiele z nas nie mówi, o tym czego pragnie z kilku zasadniczych powodów:

• z powodu poczucia źle pojętej lojalności: co z tego, że chcę? Przecież ja jestem przede wszystkim matką, córką, żoną i kochanką (jestem kobietą, pamiętacie? ;)
• z góry założonego braku zrozumienia: po co mówić czego chcę, skoro i tak nikt nie zrozumie
• ze strachu: jak powiem, to się: obrażą/zdenerwują/okrzyczą/porzucą/rozwiodą/wydziedziczą/dostaną zawału/udaru/sraczki/wstrząsu anafilaktycznego. Och! A może nawet wszystkiego na raz!! Och, och!
• z powodu tej idiotycznej, babskiej, dobrze mi kiedyś znanej demonstracji niewiadomoczego: nie powiem czego chcę, niech się domyślą! Foch!
  
  
  Ojojoj.... Błąd!!!! Kurewski błąd!!
  Trzeba mówić! Trzeba rozmawiać! Trzeba komunikować!
  I trzeba żądać zrozumienia! Nie ograniczania!
  Bo tylko wtedy jest szansa, że kiedy szczęśliwy mąż zawoła "dziś mnie i mojego roweru nie ma dla nikogo", równie szczęśliwa żona z uśmiechem odkrzyknie: "spoko skarbie, to ja sobie coś tam wydepiluję i pójdę na kawę do Kryśki", a jeszcze bardziej szczęśliwe dzieci chórem zaśpiewają: "będzie, będzie zabawa, będzie się działo ...!"
  I wszyscy będą niebywale ukontentowani ;)
  
  *przy założeniu, że dzieci są pełnoletnie, a przynajmniej 5+ ;))))