Czterdzieści lat minęło

Pamiętam, że jak oglądałam „Czterdziestolatka” myślałam sobie „jesoo jaki on stary!”.

A dzisiaj Mężaty kończy 40 lat!!

I jest taki młody :)

Poznaliśmy się w 1998 roku, byłam wtedy dziewczyną jego kolegi. 

Zanim go poznałam słyszałam „babiarz”, „playboy”, „pies na baby”. Słyszałam również „jak się zakocha, to naprawdę kocha”. 

 

Kiedy go zobaczyłam po raz pierwszy, stwierdziłam: „niezłe ciacho, ale nie w moim typie”. Polubiliśmy się. Dużo czasu spędzaliśmy ze sobą – ja z moim chłopakiem, on ze swoimi dziewczynami (w sensie raz z Olą, raz z Mariolą :). 

Przyjaźniliśmy się dwa lata, kiedy nagle mój chłopak porzucił mnie dla koleżanki z pracy. 

Bałam się angażować w kolejny związek, tym bardziej w związek z kimś o takiej reputacji. „Każdy, tylko nie Mężaty” - powtarzałam za każdym razem, kiedy zapraszał mnie do kina, na kolację, na wycieczkę w góry. 

Nie udało się! Zakochałam się, podczas gdy jemu już dawno przemknęło przez głowę „ona będzie moją żoną”!

Pobraliśmy się 4 maja 2002 roku. 

Bliźniaki miały przyjść na świat w maju 2004. Nie udało się. Mąż był przy mnie, trzymał za rękę i obiecywał, że wszystko będzie dobrze.

W 2005 roku na świat przyszedł Młody. Synuś tatusia. Chłopak, który mówi „a ja bym poszedł z tatą” – patrz TUTAJ.
W roku 2007 urodziła się Młoda. Córeczka tatusia. Dziewczynka, która mówi „Juan Carlos jest piękny, ale mój tatik jest najpiękniejszy”. 

Jestem szczęściarą! Jestem żoną mężczyzny, który kocha równie mocno jak w dniu ślubu. Całuje, przytula, nosi na rękach. Nigdy mnie nie zranił, nie obraził, nie poniżył.

W depresji trzymał za rękę, kochał i mówił, że razem przez to przejdziemy. Że jeszcze zaświeci dla nas słońce! NIGDY nie okazał zniecierpliwienia, rozczarowania, rezygnacji.

Gdyby nie on, już by mnie z Wami nie było.
Jestem szczęściarą! Bo moje dzieci mają najlepszego ojca na świecie. Który ojcostwo traktuje dojrzale i prawdziwie. Dla którego dzieci to nie przykry obowiązek, tylko radość i satysfakcja. Dla którego syn to najlepszy kompan do rowerowych eskapad, a córka to księżniczka, z którą szepczą sobie do uszek "kocham Cię".

Dzieci uwielbiają mojego męża, ale jak tu nie wielbić kogoś, kto kocha, rozmawia, tłumaczy. Kto przy śniadaniu mówi ich mamie „kocham Cię” i całuje namiętnie. Kto po zarwanych trzech nockach nie warczy i nie gryzie, tylko cierpliwie tłumaczy „tatuś dużo pracował, ale jutro na pewno pojedziemy na rower”. I jadą!

Za słodko??

Wcale nie! Mój mąż ma wady! Dużo wad! Bałagani, spóźnia się i, jak to facet, nie rozumie oczywistych oczywistości :). Wkurza mnie, że od 12 lat zostawia pustą rolkę po papierze toaletowym, że buty rowerowe rzuca w kąt przedpokoju, że łyżeczką po zaparzonej kawie paćka kuchenny blat. Wkurza mnie, że zje i nie odstawi brudnego talerza, że jest mało asertywny, że nie umie drapać po plecach!

Ale go kocham! Kocham i szanuję. Szanuję i cenię! Cenię i dbam o to by chodził do lekarza. Bo chcę żeby żył długo! Ze mną! Dla dzieci! 

Dłużej niż ja, bo on sobie beze mnie poradzi. 

Ja bez niego niekoniecznie!

Kocham Cię Mężu!!!

Wszystkiego najlepszego w dniu Twoich urodzin!!

Twoja żona