Śmierć małej dziewczynki

Od wtorku nie umiem myśleć o niczym innym jak tylko o malutkiej, ślicznej, wielkookiej, martwej dziewczynce!

Myślę też o jej mamie i tacie. O tym co czują, co myślą i jak bardzo jest to potworne!!

W sposób szczególny myślę o tacie, który bardzo kochał swoje dziecko, tylko na moment o nim zapomniał. Na moment, który trwał 8 upalnych godzin!!!

I zastanawiam się gdzie jest granica ludzkiej wytrzymałości? Jaki ogrom cierpień jest w stanie udźwignąć jeden pojedynczy, odrębny człowiek? Przy jakim kalibrze cierpienia następuje ten moment, po którym się umiera, choć nadal się żyje?

Myślę o potwornym cierpieniu tych co zostali! Bo o Jej cierpieniu myśleć nie potrafię! Nie mogę! Kilka minut w nagrzanym samochodzie bez otwartych okien, bez włączonego nawiewu i serce miało mi pęknąć. Z żalu! 

Bardzo chcę wierzyć, że los, choć tak okrutny, był dla Niej choć trochę łaskawy. Chcę wierzyć, że potraktował Ją tak, jak zasługują na to małe, bezbronne dzieci! Że zanim wkradł się niepokój i przerażenie, pozbawił Ją świadomości! Że zrobił to zanim wyszeptała „tatusiu, gdzie jesteś?”

Tak bardzo, tak okropnie współczuję tym ludziom! Współczuję im tego, że z dnia na dzień zły los, splot potwornych, niezrozumiałych okoliczności rzucił ich w miejsce, gdzie królują ciemność i potworny ból. Ból tak niewyobrażalny, że odbiera zmysły, wypełnia każdy zakamarek ciała. Ból, który powoduje, że z tego miejsca nie zawsze się wraca! Miejsca, w którym nikt z nas nie chciałby się znaleźć! Miejsca, w którym jesteśmy pewni, że nie moglibyśmy się znaleźć. Mimo, że jesteśmy tylko ludźmi – ułomnymi i słabymi.

A teraz, zanim sąd i ukrzyżowanie, wyobraźcie sobie następującą sytuację.

Ojciec małej Oliwki, jakiś czas przed tragedią, otrzymuje pytanie:

"czy uważasz, że możliwe jest aby rodzic zapomniał o swoim dziecku i pozostawił je na 8 godzin w zamkniętym samochodzie w 30 stopniowym upale??"

Widzicie?? 

Nasza i jego odpowiedź są takie same!!!!