Muszę Wam coś wyznać!!

Muszę Wam się do czegoś przyznać. Wprawdzie wcale bym nie musiała, ale w przeciwieństwie do Antoniego, nie mogę dłużej obstawać przy czymś, co wydaje się prawdą najprawdziwszą w swojej prawdziwości, ale tylko do momentu, kiedy okazuje się, że to się tylko wydaje. Antoni, bez resztek zdrowego rozsądku i poczucia realności, niech sobie obstaje przy tej swojej pancernej brzozie, ale ja już tak dłużej nie mogę! 

Bo mnie kac moralny zeżre!

Ostatnio u Rybeńki wyszło na jaw, że jesteśmy cudownymi matkami i że te nasze dziecka to takie cudowne, bo z tych cudownych matek cudownie zrodzone. Prawda?

A gówno prawda!

To znaczy ja tam nie wiem, może Rybeńka jest cudowna w swej cudowności, a Lola też się bardzo stara i może nawet bardzo jej to wychodzi, że nie wspomnę o Viki, Luszce, Star, Margo i całej reszcie, ale ja??? 

Ja nie jestem cudowną matką! Naprawdę! 

I spieszę donieść, że to co piszę nie nosi najmniejszych znamion prowokacji, ani tym bardziej kokieterii. To dla mnie zbyt ważne, żeby sobie żartować!

Po pierwsze - jestem jak tatar.

Jestem surowa. Jasno ustalam zasady i waruję niczym pies pasterski, by ich przestrzegano. Ok, psycholog powie, ustanawianie granic i ustalanie zasad to podstawa! Tak tak. Ale ten sam psycholog powie też pewnie, że zasady są po to by je modyfikować/zmieniać/negocjować. Bo że łamać, to u mnie absolutnie nie wchodzi w grę!! I w tym problem! Surowość surowością, ale wydaje mi się, że jestem zbyt surowa. Taki tatar bez obróbki! Który nie lubi chodzić na ustępstwa! A przecież pewnie nawet idiota wie, że ustępstwa to podstawa społecznego jestestwa! No tak, tyle, że ja chyba przeginam przysłowiową pałę! Jestem kopią swojej matki!!! A to oznacza tylko jedno: rygor! „Raz pozwolę, przejebane! Wejdą na głowę, stoczą się, zachlają, zaćpają”. Poza tym „przestana matkę szanować, liczyć się z jej zdaniem, oleją, zignorują, wyśmieją, innymi słowy: skocz se stara na drzewo”. Dlatego rano, wieczór i w południe twardym trza być. Jak ta stal hutnicza!! 

Kurewsko!

 

Po drugie - jestem niecierpliwa. Zamiast po raz któryśtam na pytanie „maaamaaaaa, a czemu auto jest małe, a autobus duży” odpowiedzieć „bo autobus jest duży, a auto jest małe”, mówię „zapytaj tatę”!!! Tłumaczenie po raz któryśtam czegoś, co jest banalnie niewytłumaczalne, skręca me trzewia i powoduje paraliż kciuków. I ten mój ton!! W stylu "jesoo, ileż można!!" 
Jeszcze bardziej kurewsko!

Po trzecie – często zapominam, że moje dzieci to przecież dzieci, nie dorośli. I denerwuję się, kiedy coś, co jest dla mnie, dorosłej, oczywiste, dla moich, bądź co bądź małych dzieci, już niekoniecznie. I dopiero po czasie przychodzi refleksja!! Ale co z tego, że przychodzi, skoro za chwilę robię to samo?? 
Przejebane!

Po czwarte – irytują mnie drobnostki – rozlane mleko, pochlapane lustro, zbyt powolne sznurowanie butów!! Bywa, że syknę/warknę/krzyknę – w zależności od fazy księżyca!
Chujnia, jakich mało!

Po piąte - nie zapominam dzieci w samochodzie, ale bywa, że mam ochotę o nich na chwilę zapomnieć!!! Czasem nawet na długo dłużej!! 
Suka!

I tak dalej i tak dalej!

Nie mówię, że jestem złą matką! Chyba nie! Ale na pewno nie jestem cudowną matką.

Nie mogę nią być, bo cudowne dzieci są rodzone przez cudowne matki, a moja taką nie była.

Czy to jest jednak możliwe, że jestem taka jak ona?!!!!

Boszzzzz...