Gdzie są moje zęby, czyli koń by się uśmiał :)

Tak się składa, żem od zawsze słabego uzębienia. Nie żebym szczotki, pasty, kubka ciepłej wody bała się niczym diabeł święconej wody, lecz z powodu genów. A dokłądniej ich wątpliwej jakości (jeśli chodzi o zęby, of course :). Regularne wizyty w gabinetach stomatologicznych, stały się moją zmorą i skutecznie pogłębiały niemalże panaroidalne lęki przed białym fartuchem.

 Metalowe, połyskujące plomby wydawały złowróżbne dźwięki, a ich estetyka, a raczej jej brak, umacniały fundamenty mojej nieśmiałości. Do dzisiaj na dźwięk wiertarki skóra mi cierpnie, a od samego patrzenia na „stomatologiczne” reklamy zęby bolą.

No ale cóż, geny to geny. Na nic się zdały szczoteczki z najwyższej półki (te za 20 zeta:), mega skuteczne pasty (kolejne 20 zeta), płyny extra coś tam (kolejne 20 zeta), nici tylko Jordana, utwardzacze, wybielacze ect. Koniec końców taki, że w wieku 35+ zapadłam na paradontozę, zwaną również chorobą przyzębia!! Co robić? W kwiecie wieku mnie cholera dopadła, trza by chyba ratować zębiska!! Wprawdzie medycyna poszła mocno w przód, są implanty, co mnie uspokoiło, że jakby nawet zębiska powypadały jeden po drugim (choć lepiej niechby wszystkie naraz, jeden syf), na wkręty bieluteńkie Mężaty da. Wówczas komfort bycia posiadaczem, bądź co bądź, sztuczności w gębie, gwarantowany. Zero problemów ze szklankami, nocnym namaczaniem, przyklejaniem, drobinkami pod, nad czy w....żadnych takich! Z TAKIMI ząbkami niemożliwym do powtórki wydaje się również scenariusz z dziadkiem Alojzem w roli głównej, który to podczas jednej z rodzinnych uroczystości, w trakcie wznoszenia toastu, zatopiwszy swą szczękę w kielichu, z  przerażeniem zawołał: „Kude balans, kaj som moje semby, w tej chwili je miałem” :::))))