Czepiam się! (?) A co!

Elokwencja mam na drugie, więc za każdym razem, kiedy Młody mówi „poszłem” czy „weszłem” włos mi się na łbie jeży (i gdzie indziej czasem też :). Grzmię wtenczas poprawną polszczyzną na prawo i lewo, niczym na wiecu jakimś antyrządowym: „poszedłem”, „wszedłem”. I „doszedłem”!. Młody, to jeszcze dziecko, choć tępione od małego przez matkę-literatkę :), ale jak słyszę chłopa rosłego z jego przyszłem, poszłem, weszłem... wymiękam. Brrr...jak można?!

Wyobraźcie sobie faceta: koleś niczym młody Marlon Brando, piękniutki, zgrabniutki, „suntan” świeży, promieniami UV pozyskany, a gdy pada spełniony, szepce Ci do ucha: „doszłem” ....Nic tylko ciuchy z podłogi zbierać i spierdzielać, zanim koleś zakochać się zdąży :).

Podobnie odmiana, a raczej „nieodmiana” nazwisk, niczym kolec w dupie mnie uwiera. Językoznawcy grzmią: odmieniać przez wszystkie możliwe przypadki! Z Nowakiem, o Nowaku, pod Nowakiem, na Nowaku nawet :). Kolesiowi Doszłem kalectwo intelektualne darować by można, promienie UV szkodliwe, może być, że zwoje „high temperature” nie wytrzymały, wzięły i się przegrzały. Lecz jak usprawiedliwić tych, co tytułami naukowymi mianować się każą?

Swojego czasu, jeszcze podczas mojego codziennego urzędowania w biurze, zadzwoniła pewna Pani prezes dużego zachodniego banku:

• czy zastałam Pana Tadeusza Mak?
• Nie, nie ma Pana Tadeusza Maka – odpowiedziałam Prezesce lekko zirytowana z wiadomych powodów
  Po pół godzinie, Prezeska ponawia pytanie:
• czy zastałam Pana Tadeusza Mak?
• Nie, nie ma Pana Tadeusza Maka – odpowiedziałam Prezesce, mocniej już akcentując odmienione nazwisko
  Za trzecim razem, nieodmieniony w ustach Prezeski Tadeusz Mak, obudził we mnie bestię krwiożerczą. Francę do tego wredną i złośliwą:).
  Powoli, wyraźnie i do tego drukowanymi literami odpowiedziałam jej:
• Nie, nie ma Pana Tadeusza Mak, wyszedł z pies na spacer, ale będzie w dzień jutrzejszy. Czy przekazać mu jakaś informacja?

Chyba Pani zrozumiała, bo już nie zadzwoniła :)

Ku wielka radość Mamma Mia :)