Mamma Mia ma cykora!

Dokładnie o 4:45 krótki dźwięk dzwonka u drzwi wybudził mnie ze snu głębokiego. Uszy swe nastawiłam, niczym ten wielkanocny, puszysty, nie słysząc jednak intruza pod drzwiami, do wyrka ciepłego wróciłam. Widać sen z jawą się zmieszał, w głowie mej zaspanej trochę namieszał.

Krótką chwilę wszystko to trwało, sen dalszy jednak skutecznie wyeliminowało. Miejsce snu przyjemnego myśli natrętne, niepokojące wypełniły.

Od lat już prawie sześciu zawodowo się nie udzielam, utrzymanką Mężatego pozostając. Nie z lenistwa czy wykształcenia wątpliwego, lecz z wyboru świadomego, dokładnie przeanalizowanego.

I tak, jako drób domowy, mężowi kanapki do pracy robiący, dzieciom śpiki wycierający i mosty klockowe budujący,  w roku 2007 egzystować zaczęłam.

Po latach trzech z hakiem, oddanie swych dzieci prywatnych, do placówki nieprywatnej, powrót mój na łono zawodowe zainicjować miało…. Taaa...głupia! Naiwna!

Po roku szukania, dreptania i pukania w drzwi firm, firemek i firmiątek maści przeróżnej, niską swą wartość rynkową boleśnie odczułam! Dupsko solidnie obite, to co na karku zazwyczaj, kubłem zimnej wody zlane!! Że co? Komputer! Angielski! Włoskiego nawet troszeczkę! Doświadczenie jako takie, nie najgorsze! Jednostek takich setki, tysiące, dziesiątki tysięcy… 

Zbita tak z tropu nieboga, z  kolekcją „kopniaków” pokaźną, umiejętności Mężatego ostatnią deską ratunku dla mnie, bezwartościowej okazać się miały!

Współwłaścicielką firmy zostaję, Mężaty mym szefem.

Tak oto od wiosny sprzed trzech lat, funkcji niemało sprawuję: obiadki gotuję, koszule prasuję, dzieciaki oprawiam, pieniądze zarabiam. W kapciach to wszystko :)

Brzmi całkiem całkiem - powiecie... co zatem sen z powiek mych spędza?? 

To oto, że być moje lub nie być, od Mężatego zależne. Praca moja konsekwencją jego poczynań. Umiejętności  nabyte, kroplą bezużyteczną bez niego! 
Nie ma Mężatego – nie ma żony jego. W zawodowym sensie. Ciałem i duchem marnym obstanę… zakładam.

Optymizm mój, od zawsze umiarkowany, scenariusze przeróżne uwzględniać mi każe. Stąd lęki moje i niepokoje, z mej zależności od męża zrodzone, sen spokojny zakłócają, nerwy skutecznie uszczuplają! Źle się powietrza nabiera, ciężar żywota swego, bezużytecznego, dźwigając!!! Że mam cykora, nie ukrywam! Natura ma depresyjna, dobrze nie wróży.....

Mimo nastroju podłego wszystkim Wam życzę spokoju i radości w te białe Święta.  

Mam nadzieję, że zając w zimowym krajobrazie drogę do najgrzeczniejszych odnajdzie i prezentami obdaruje!!

 Wesołych Świąt!

PS. dziękuję Wam za wszystkie rady w sprawie migdałów Młodej :)
Decyzji jeszcze nie podjęłam :(