Post nie-sponsorowany

Kilka razy dziennie, codziennie, domofon ciszę mego M-3 niczym niezmąconą mąci, niczym brzęczenie natrętnej muchy od obowiązków zawodowo-domowych co rusz mnie odrywając. Pomijając familię mą do domu chcącą się dostać, większość dzwonków przyrost stosu gazetek, ulotek i innego papierowego badziewia w skrzynkach pocztowych zwiastuje. Nie żebym jakaś wredna baba była (choć może i trochę jestem, zwłaszcza w „tych” fazach księżyca :) i lud w stanie wskazującym na pracowanie tępiła! Skądże!

Cieszy mnie niezmiernie fakt istnienia ludzi, którzy niczym kultowa kobieta pracująca, żadnej pracy się nie boją, nie kradną, nie rabują i nie kombinują. Bo ja złodziejstwa (obok lenistwa i pijaństwa) ze wszystkich sił nie toleruję! Niczym pająk włochaty obrzydzenie i wstręt we mnie budzi. W stosunku do ręki sięgającej po cudze (z pewnością ku trwodze obrońców praw człowieka) średniowiecznych metod bym użyła, kolejnym kradzieżom skutecznie zapobiegając. Prawo nasze, polskie, łaskawe jednak zbyt bardzo, ku uciesze i ignorancji przestępczego świata. Jest zbrodnia, nie ma kary. Życie w polskich realiach, to nie Dostojewski, niestety...

Dlatego rolę, o którą nie zabiegałam, bynajmniej, klatkowego odźwiernego, ze stoickim spokojem przyjęłam. I tylko czasami niedbale rzucone „Pani otworzy!” naturę mą, nonszalancję i kulturę osobistą ceniącą, ździebko drażni! 

Lecz wizja świata przestępczego o jedną duszyczkę uboższego, ulotkę do mej skrzynki właśnie wpychającą, palcem wskazującym czerwony guzik wciska, a słowa uprzejme „proszę bardzo, już otwieram” z ust mych wylewa. 

Wszyscy zatem wołajmy: 

„Niech żyją roznosiciele ulotek…. i telemarketerzy :)”

PS. Spieszę donieść, że post nie jest sponsorowany i ani ja, ani nikt z mojej rodziny, nigdy nie parał się w/w profesjami :)

Tak, z potrzeby serca to napisałam...bo to chyba „tamta druga” faza księżyca :)